مراكز لجستيك در كشورهاي مختلف نه‌ تنها در نقش مفصل‌هاي اتصال مدهاي مختلف حمل‌ونقل عمل مي‌كنند، بلكه به عنوان حلقه‌هاي اتصال تجارت و حمل‌ونقل ظاهر شده‌اند كه اهميت اين نهادها در شكل‌گيري و توسعه لجستيك در كشور را نشان مي‌دهد. در ايران مراكز لجستيك با عناوين «پارك لجستيك»، «پايانه كانتينري» و «بندر خشك» شناخته مي‌شوند كه در قانون احكام دائمي برنامه‌هاي توسعه كشور (مصوب ۱۰/۱۱/۱۳۹۵ مجلس شورای اسلامی) و قانون موافقت‌نامه بین دولتی بنادر خشک (مصوب ۲۰/۱۲/۱۳۹۴) از آن‌ها ياد شده است. در قانون موافقت‌نامه بین دولتی بنادر خشک نيز ايران متعهد شده است در راستاي توسعه حمل‌ونقل تركيبي و ترانزيت در آسيا و اقيانوسيه به توسعه بنادر خشك داراي اهميت بين‌المللي طبق استانداردهاي مورد قبول كميسيون همكاري‌هاي اقتصادي ـ اجتماعي آسيا و اقيانوسيه سازمان ملل (اسکاپ)، بپردازد.

در اين راستا با هدف فراهم نمودن چارچوب اجرايي دو قانون فوق‌الذكر و بنا بر ضرورت نگاه جامع و يكپارچه در جانمايي و بهره برداري از انواع مراكز لجستيك و همچنين ايجاد وحدت رويه در صدور مجوز تاسيس و بهره­برداري از اين مراكز، شوراي‌‌عالي هماهنگي ترابري كشور در نشست دويست و دوم خود (مورخ ۳۰/۰۲/۱۳۹۷) ستاد مراكز لجستيك كشور را با تصويب آيين‌نامه مربوطه تشكيل داد و اين آيين­نامه را جايگزين «آيين­نامه­ تاسيس و بهره ­برداري از بنادر خشك» معرفي نمود. در اين راستا اولين قدم پس از تشكيل ستاد مراكز لجستيك كشور، انجام مطالعات طرح آمايش مراكز لجستيك كشور بود كه در دبيرخانه ستاد مراكز لجستيك كشور (دفتر طرح جامع و مدل‌هاي حمل‌ونقل وزارت راه و شهرسازي) انجام شده و در ستاد به تصويب رسيده است. هدف از اين مطالعات تعيين پهنه‌هاي مناسب براي احداث مراكز لجستيك و تعيين كاركردهاي آن‌ها از حيث نوع مركز (شهر لجستيك، دهكده لجستيك، پارك لجستيك، بندر خشك و مراكز لجستيك مرزي)، انواع بار قابل پردازش در هر مركز، ميزان بار داخلي و بين‌المللي مراكز، اتصالات ريل و جاده مراكز، اتصالات مراكز به يكديگر و به پهنه‌هاي مجاور و در نهايت تعيين سازمان مسئول احداث و بهره‌برداري هر مركز بوده است.